5.30 De werkdag begint. E-mail checken (als er voldoende
signaal is om on-line te komen), kleding met de hand wassen van de vorige dag
(ook kleren van de dochters), lakens en handdoeken worden vandaag door een Haitiaanse
jonge vrouw gewassen.
6.15 Daarna het ontbijt klaarmaken. Het is nog
vakantie dus de 3 dochters mogen bepalen wat ze willen eten. Lisa wil wafels,
Anne-Rose scrambled eggs en Miriam omelet met ham. Terwijl ik onder de douche
sta wordt ik geroepen door de vrouw van de wachter. Er zou een zwangere vrouw
zijn met hoge bloeddruk. Terwijl ik naar het ziekenhuis ga, kan ik haar niet
vinden. Uiteindelijk blijkt zij rustig in
de wachtkamer te zitten, dus het was helemaal geen spoed. Triage is en blijft
moeilijk.
7.00 Operatie patiënten van de vorige dag worden
nagekeken en ontslagen. Interne patiënten onderzocht en het beleid eventueel
bijgesteld. De TB patiënten verblijven in een aparte ruimte en zij krijgen TB
medicijnen. Van een zwangere is de familie nog steeds niet gekomen. Dus ik bel
de familie om hen aan te sporen naar Passe Catabois te komen. Voor een signaal
voor de telefoon moet je de berg op. In het ziekenhuis is bellen niet mogelijk.
8.00 – 13.30 Dossiers opzoeken en voor nieuwe patiënten dossiers
aanmaken. Het zwangerschapsspreekuur heeft vandaag 62 patienten. Daarnaast is
er nog een gewoon spreekuur en komen chirurgische patiënten voor opname. Tussendoor
abces openen, family planning uitvoeren, zwangeren met komplikaties onderzoeken
en eventueel opnemen, een rondleiding geven voor de nieuwe chirurgische patiënten
(dààr is de wc, keuken, douches etc), nog even foto’s maken van 2 kinderen met
een hazelip die op de lijst staan voor volgende maand in Cap Haitien en
proberen het personeel op een tactische manier aan te sporen om niet alleen te
zitten, maar ook te werken.
Ondertussen zijn er 3 zwangeren met weeën die regelmatig
gecontroleerd moeten worden. Eén van hen is een vrouw uit La Gonave, een heel
ander deel van Haiti. Zij komt zonder overdrachtspapieren. Heeft weeën, zou
opgenomen zijn voor hoge bloeddruk in een ander ziekenhuis in de maand april,
ziet er ziek uit, maar ik heb geen bewijs, alleen haar mondelinge overdracht.
De meeste zwangeren weten niet eens hoelang ze al zwanger
zijn, dus hoe weten wij wanneer zij rond de 9 maanden zijn en klaar zijn om te
bevallen? Of sommigen zijn al 5 jaar
zwanger alleen het kind komt er nog niet uit. Hoe kun je hen overtuigen dat het
niet zo is? Moet ik hen zo wie zo overtuigen? Ja, want het is een machtsmiddel
van de vrouw om de man te dwingen met haar te trouwen. Aan de andere kant heeft
de man het recht om na 2 jaar kinderloosheid een andere vrouw erbij te nemen om
kinderen voor hem te baren. Dus het zwangeren spreekuur is gevarieerd en
uitdagend.
Rond 12 uur laat ik mijn dochters bij een klein restaurantje
vlakbij het ziekenhuis eten. De muren zijn lakens, maar het eten is goed. Snel
de was binnenhalen. De lakens en handdoeken liggen over het ziekenhuis terrein
verspreid door de wind. Niet over nadenken.
13.00 Er komt een motor ongeluk binnen. Enorme schaafwonden,
maar niet levensbedreigend. Zwanger
spreekuur is nog gaande.
13.30 2 mensen komen
voor de kliniek die al dicht is. Ze eisen een consult. Sorry, kliniek is al
dicht en we zijn nu alleen open voor spoedgevallen. Het meest personeel is al
naar huis. Ik heb de dossiers al geteld en samen met Joanne de medicijnen
bijgevuld voor de volgende dag. Alleen spoedgevallen zijn nu welkom. “Maar, u kunt een bed krijgen en dan bent u
morgen de eerste”. Dat valt niet in goede aarde. De mensen worden boos, gaan
tegen omstanders slecht over ons praten. Ik zou het hele probleem kunnen
uitleggen, dat mensen komen wanneer het hen uitkomt, niet wanneer het ernstig
is. Dat we op die manier niet kunnen doorwerken, zoals met het chirurgische
programma dat al rond 12 uur had moeten beginnen. Maar, mensen willen dit niet
horen, dus ben ik doelwit van slechtsprekerij. Maakt niet uit, we moeten door.
Nog 6 operatie’s en 3 bevallingen te gaan.
13.30-17.00 Tijdens
een operatie van een hernia duurt het wat langer voordat de spinaal anesthesie
werkt. Ik raak aan de praat met de patient. Hij vertelt vol trots dat hij naast
zijn vrouw ook nog een vriendin elders heeft en zij zou hem vandaag ook nog op
kunnen zoeken tijdens zijn opname. Of zijn vrouw er niet achter komt? Nee, zegt
hij, ik heb gezegd dat het een goede vriendin is. Ik overweeg heel even uit te
schieten met het mes, maar nee, professioneel blijven. De meeste mannen in dit
land hebben meerdere partners, dus waar maak ik me druk om?? De spinaal zit dus
doorwerken.
Na het afronden van het operatie schema de operatiekamer
vegen en dweilen. Ondertussen ook naar een bevalling. Het kindje dat geboren
wordt heeft een slechte start. Beademen en hartmassage, maar uiteindelijk toch
weer terug bij moeder.
Beide bevallingen verlopen moeizaam. Voor allebei wordt het
een vacuüm extractie. Nog één bevalling te gaan. Het is ondertussen 17 uur en
ik heb nog niets gegeten vandaag. Snel een paté en een cola halen met Joanne
(een deeg van meel/water/zout in olie
gebakken). Daarna weer door met de bevalling waarvan de familie eist dat we een
keizersnede gaan doen. Nadat ik de voor-
en nadelen heb uitgelegd komt men tot de conclusie dat keizersnee nu niet een
optie is. Gelukkig, we kunnen weer door. Het is een groot kind, groot hoofd en
de schouders blijven hangen. Ik zit onder het vruchtwater en bloed, maar moeder
en kind maken het goed.
19.00 Ondertussen nog een paar kleinere trauma’s en mijn
dochters roepen om naar huis te gaan. “Ga alvast douchen. Zodra ik thuis kom
maak ik iets lekkers voor jullie klaar”. Dus rond half 9 ’s avonds sta ik nog
tosti’s te maken voor de meiden. Joanne roept me nog even voor advies bij een spoedpatiëntje.
Na een half uur liggen we allemaal moe op bed. Morgen is er weer een dag, als
we ’s nachts tenminste niet geroepen worden voor spoedgevallen.