Van vijandigheid tot weer cholera.

De mensen in dit gebied beginnen te klagen. We werken 24 uur per dag door de weeks en kunnen niet anders dan in het weekend gesloten zijn. We mankeren artsen die Creools praten en de Haitiaanse cultuur kennen.
Via een lokale overheid werd vermeld dat  toen ik met de auto en de 3 dochters in een vrij weekend langs een bepaald dorp reed, men de auto wilde aanvallen. Ik merkte al de vijandigheid van mensen, deed de autodeuren op slot en reed verder.
Men wil me dwingen om 24 uur per dag en 7 dagen in de week te werken, maar dat kan ik qua gezondheid niet. Mensen die me jaren waardeerden beginnen me nu te haten. Er is weinig begrip.
Uit hetzelfde gebied komen nu cholera patienten.
 3 nachten achter elkaar slaap ik bijna niet. Familie van patienten waarderen wat we doen, maar ik weet dat dit zo om kan slaan in haat en boosheid.
Een voorbeeld: onder het regime van een president/dictator in Haiti wordt een waterleiding gemaakt. De president vlucht uiteindelijk en de mensen slaan de waterleiding stuk uit woede over de dictatuur, vergetende dat het water van levensbelang is voor hen zelf.
Na al die jaren ben ik nog steeds niet Haitiaanse en zal de cultuur nooit 100% kunnen begrijpen.