Nog een keer een tweeling

En weer een tweeling in het ziekenhuis. Twee meisjes, 8 dagen oud bij opname. Moeder is 14 keer bevallen waarvan 4 kinderen overleden. Ondanks begeleiding, moedermelk afkolven, bijvoeden met een spuitje, het geven van schone babykleertjes en stoffen luiers en niet te vergeten de liefde van mijn dochters met hun juf voor deze 2 kleine mensjes, ondanks dat overleed één van de twee meisjes toch. Moeder ging naar huis met de tweede dochter met helaas een zeer kleine overlevingskans.
Op de tweede foto zijn 2 baby's te zien van beiden 2 weken oud.

Verkeerde oogmedicijnen

Een 7 jarig meisje komt op het spreekuur. Licht kan ze niet verdragen. Moeder vertelt dat het meisje oogproblemen had en door vader naar de kruidendokter was gebracht. Het medicijn was waarschijnlijk te sterk. De huid rondom de ogen is vlekkerig zwart van de littekens en de beide hoornvliezen zijn troebel waarvan het rechter ook gescheurd.

Syndroom van Down

Kinderen met het syndroom van Down komen regelmatig op het spreekuur in Haïti. Men weet niet dat de kinderen dit syndroom hebben. Zet er 10 op een rij en zelfs mijn verpleegkundig personeel ziet geen overeenkomst. Des te beter voor het kind, want hij of zij hoort er gewoon bij. Ja, het kind is iets anders dan andere kinderen, zegt men, maar dit geeft voor familie geen problemen. Prachtig dat dit zo kan.

Geen kinder oppas.

Geen kinderoppas, geen probleem.

Dochter gaat mee naar het werk tot zelfs in de operatiekamer. Dit is miss Phinelia met haar dochtertje. Vader en echtgenoot is in de Dominicaanse Republiek voor werk zoals zoveel Haitianen.

 

Overal bloed

En zo zag ik eruit na de operatie van een vrouw met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vorige week. Moe, maar voldaan.

Projekt Smile Train

Projekt Smile Train.

 

Donderdagochtend vroeg eruit om met de auto naar Port de Paix te gaan. 4 kinderen met een hazelip, met hun ouder (s) en mijn 3 dochters. In de stad hen bij de tap-tap standplaats in de auto gezet om naar Gonaives te gaan en van daaruit naar Cap Haitien. In Cap Haitien worden zij opgewacht door een contactpersoon van Smile Train. Deze 4 kinderen krijgen een heel nieuw leven. Niet meer worden uitgescholden op straat. Hun moeders worden niet meer verantwoordelijk gehouden voor de hazelip. Al met al een fantastisch projekt.

Bijna te laat. (E.U.G.)

Een domineesvrouw komt op het spreekuur met haar man. Buikpijn, 2 maanden zwanger. Echo geeft aan dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gaat. Dus meteen opereren om een levensgevaarlijke situatie te voorkomen. De vrouw weigert. Ik spreek met haar man, hij is immers de baas over de vrouw hier in Haiti, maar helaas, hij nèt niet. Als zijn vrouw nee zegt, dan is het nee. Gevaar van overlijden duidelijk gemaakt, uitgelegd dat zij 2 kinderen achterlaat, nee, ze gaan naar huis en zeggen Bondye konnen (God weet het). Ik zeg dat God soms ook artsen stuurt om mensen beter te maken en het feit dat ze van zo ver hier naartoe zijn gekomen om hulp te zoeken is misschien wel een antwoord op hun gebed, maar nee,  ze gaan naar huis……….en komen 5 dagen later terug. Dus we opereren en bij het openen van de buik zie ik al bloed. Haar linker eierstok is gebarsten, we zien een foetus tussen de weefselresten. Met bloed, zweet, tranen en teamwork hebben we de vrouw kunnen opereren en daarbij een drain achtergelaten in de buikholte. Die produceert nog bloed voor 2 dagen, maar daarna knapt ze op en gaat net voor het weekend weer naar huis. Nù beseffen ze heel goed wat ik hen vorige week had uitgelegd, maar het was bijna te laat.

 

Zelfbediening

Een man van middelbare leeftijd heeft 4 dagen diarree en overgeven. Zijn gezicht is passend bij een patient met uitdrogingsverschijnselen. Holle ogen, ingevallen wangen etc. Ik leg uit dat mijn plan is om hem 1 of 2 liter vocht te geven per infuus en dan mag hij weer naar huis. Geen probleem. Ik leg hem op een bed, geef hem een infuus en ondertussen ga ik door met het spreekuur. Na de tweede zak ben ik nog druk in de kliniek totdat ik iemand "dokter" hoor roepen. Ik begrijp het niet meteen totdat de man van het infuus voor mij staat, grote glimlach, infuuslijn uit de zak getrokken en vol trots vertelt dat hij klaar is. Gelukkig geen aderlating deze keer. 

zwarte teen

Een jonge man met een zwarte gemummificeerde teen. Amputatie was gepland, maar Jacqueline kon de teen er al afdraaien zonder mes. "Mag ik" vroeg ze popelend.  "Van mij mag je" zei ik, terwijl ik wel even de andere kant op moest kijken toen zij de teen eraf draaide. De man ging de volgende dag zonder problemen naar huis.

Met de boot.

Inwoners van het eiland La Tortue (de schildpad) ten noorden van Haïti, komen per boot naar het vaste land om vervolgens met de motor naar de kliniek te komen. Een hele reis voor alleen een consult of operatie. Het water is erg diep. De meeste Haïtianen kunnen niet zwemmen.