Kerstgroet

WIJ WENSEN IEDEREEN EEN GOEDE KERST EN EEN GEZOND 2014!!

Anne-Rose, Anna, Miriam en Lisa vanuit het warme Haïti.

Wraak is zoet.

Een 15 jarige meisje werkt als prostituee in de omgeving van Passe Catabois. Vorige maand waren er 3 klanten die niet genoeg wilden betalen (€2) en haar dwongen om toch haar werk te doen. De gevolgen: 18 jaar gevangenis straf en gedurende 10 jaar een opsporingsbevel, want de 3 mannen zijn gevlogen............

Spoedoperatie zonder personeel.

Een ingeklemde liesbreuk, een doodzieke man, geen personeel. Jacqueline en ik met twee zeer behulpzame dochters Miriam (10) en Lisa (12). Ik weet alles over kinderpsychologie, maar hier in Haïti ligt het nu eenmaal anders. Kinderen zijn er bij bevallingen. Kinderen zijn erbij als dieren worden geslacht. Kinderen zijn erbij als er onrusten zijn. Zo is het leven hier.

Nou, één ding weet ik zeker. Zonder mijn dochters hadden we deze operatie minder efficiënt kunnen uitvoeren, dus meiden..........Mèsi!!

 

 

 

Tandarts mama Anna

Tja, als één van de dochters tandproblemen heeft...........dan probeer je het zelf op te lossen. Dus dochter Lisa op de OK tafel, want ze had iets zwarts in haar kies. Lamp erbij, tandarts-haakje en kijken. Ik kon het er zo uithalen (dat zwarte vlekje dan) dus gelukkig viel het mee. Een hele opluchting voor Lisa....

 en voor mij...

 

Te jong zwanger.........

Ze lijkt 12 jaar oud, maar is in werkelijkheid 17. Vader van de baby is naar de Dominicaanse Republiek gegaan om werk te zoeken. Zij heeft sindsdien niets meer van hem vernomen.

Eergisteren komt ze met zwakke weeën bij ons. De baby doet het niet goed, veel meconium (eerste babypoep), geen persdrang. Besloten tot een handvacuüm waarbij een klein meisje wordt geboren, geen ademhaling (gelukkig zodat ik al het meconium er eerst uit kan laten zuigen voordat de eerste ademteug plaats vindt), zwakke hartslag. Moeder zelf en de twee oudere vrouwen die bij haar zijn hebben niets in de gaten. Ik neem de baby naar de OK waar zuurstof is en probeer het te beademen. Ze komt bij maar is nog zwak. Zodra ik haar terugbreng bij de kersverse moeder en de 2 niet zo wijze vrouwen, maken zij zich al klaar om te gaan. Oh, geen onderbroek meegenomen. Nou ja, dan maar zonder onderbroek in de spijkerbroek. Oh, geen babykleertjes meegenomen, nou ja, dan maar in een handdoek wikkelen. De jonge moeder pakt haar tas en kussen en loopt al naar de motor die haar weer naar huis brengt. Voordat ik het weet zijn ze al weer weg. Mentaal gezien zijn het 3 kinderen met een baby.

 

Multi-funktioneel badkleedje

Tja, een badkleedje kan op verschillende manieren gebruikt worden, maar dìt had ik nog niet eerder gezien.

Vervolg onrust in Passe Catabois

Na ingrijpen van de overheid met de politiemacht en het uitvoeren van verschillende bezoeken met de desbetreffende dorpen, is er vandaag weer water in Passe Catabois. Wat een opluchting. Beauchamp heeft nog geen water, maar er wordt aangewerkt.

Dezelfde dag hoor ik dat een voor ons bekende man in de hoofdstad Port au Prince is gekidnapt en vermoord en zijn vrouw neergeschoten. Op dat moment komen er twijfels. Wat een land, wat een volk. Ik voel me hier zo thuis tussen de mensen, maar wat een onverwachte reacties op bepaalde situaties. Destructief. Geen respect voor het leven. Hoe zit het met mijn veiligheid en die van de kinderen en collega's? Wat doe ik hier? Zal dit land ooit tot ontwikkelen overgaan? Is het inderdaad water naar de zee dragen? Alles voor niets?? Nee, niet voor niets, maar wat is het moeilijk om op dit moment positief te denken.

Grote onrust in Passe Catabois

Een probleem met het drinkwater. Bepaalde gebieden hebben nog helemaal geen water. Wij gelukkig wel..........tot de dag van gisteren.

Boze mensen uit de plaats Beauchamp zij het zat, spuugzat. Al jaren vechten zij om water en het komt er maar niet van. Nu zijn ze zo boos, dat ze "onze" waterleiding, die van La Baie des Moustiques èn het gebied bij Poste Metier hebben stuk geslagen.

Ze hadden van te voren gewaarschuwd. Op 18 november (belangrijke Nationale dag van een bepaalde veldslag) zouden ze de leidingen stuk maken en inderdaad, ze hielden hun woord.

Dit leidde tot grote woede van de mensen in Passe Catabois. Banden werden verbrand, zwarte rook, de wegen geblokkeerd, mensen en leerlingen van de school protesteerden. We sloten het ziekenhuis. Totdat..........de politie erbij kwam met een delegatie van de overheid. De wegversperringen werden weggehaald en de overheid beloofde met de mensen in Beauchamp te gaan praten over het probleem, want we gaan allemaal akkoord met het feit dat er water voor iedereen moet zijn.

Vandaag ging het ziekenhuis weer open. Totdat............het water weer stopte. Geen water, want vandaag werd wederom de waterleiding stuk geslagen. Nu besluiten de 3 gedupeerde gebieden om de koppen bij elkaar te steken en zij zullen hardere akties ondernemen.

Zitten we hier veilig? Geen idee. Mijn grootste angst is het onverklaarbare gedrag van de Haïtianen; het fenomeen van vlam in de pan. Opeens kan iedereen zo boos worden dat men niet meer eens weet wat men doet.

We leven per dag en weten niet wat de dag van morgen zal brengen.

 

Samen werken

Als een team samenwerken. Zoals Ben en Jacqueline die even voor het ziekenhuis overleggen naar aanleiding van de accu's die wat problemen geven bij Jacqueline thuis.
Kijk naar de plekken op de kleding bij Ben......ja, het is hier erg warm.

Reklame voor Knorr???

De hele dag meer smaak met Knorr.

Te laat..........?

Deze man van 25 jaar kwam vorige week op het spreekuur. Te laat om hem naar de stad Cap Haitien te sturen. Het chirurgisch team aldaar is er niet meer. Overlegd met Jacqueline en besloten dat we zelf de lip proberen te corrigeren. In Nederland ondenkbaar, maar hier is het kiezen dus iets of niets. Hij schaamde zich zo dat hij met de arm voor zijn mond met ons sprak. En foto's maken vond hij verschrikkelijk. Alhier het resultaat.

Zwangerendag.

Elke woensdag is het zwangerendag. Gewicht, bloeddruk, positie van het kind, harttonen, eventueel echo bij complicaties. Het uitvragen van de voorgeschiedenis is nog het meest frustrerend. Wanneer was uw laatste menstruatie? "weet ik niet".  Hoeveel maanden bent u zwanger? "weet ik niet"'. Uw buik lijkt op een zwangerschap van 7 maanden, zou dat kunnen? "weet ik niet".

Na al die jaren gaan we het steeds moeilijker vinden om zwangeren die ruim meer dan 42 weken zijn in te leiden. Meten met een echo is moeilijk (zelfs in Europa). Te vroeg inleiden geeft complicaties. Te laat kan leiden tot een doodgeboren baby.

Jacqueline heeft elke woensdag weer de energie om dit spreekuur te doen!!

30 stuks of 30 gram.

Chico's. Het ontbijt voor kinderen en volwassenen. Kaasknabbels, vaak taai, goedkoop en redelijk vullend. Zegt dochter Miriam: mam, vanmiddag zeiden een aantal kinderen dat er 30 stuks (in het Creools "grenn") in zitten, want op de buitenkant staat 30g. Maar dat is niet waar hoor mam, het betekent 30 gram....

Eindelijk een foto na de operatie

Julie, de jongen van 6 jaar die met 3 meisjes en ouders een hazenlip operatie mocht krijgen. Zijn moeder is bij ons opgenomen met eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) terwijl hij net terug kwam van het ziekenhuis in Cap Haitien.

Nog een keer een tweeling

En weer een tweeling in het ziekenhuis. Twee meisjes, 8 dagen oud bij opname. Moeder is 14 keer bevallen waarvan 4 kinderen overleden. Ondanks begeleiding, moedermelk afkolven, bijvoeden met een spuitje, het geven van schone babykleertjes en stoffen luiers en niet te vergeten de liefde van mijn dochters met hun juf voor deze 2 kleine mensjes, ondanks dat overleed één van de twee meisjes toch. Moeder ging naar huis met de tweede dochter met helaas een zeer kleine overlevingskans.
Op de tweede foto zijn 2 baby's te zien van beiden 2 weken oud.

Verkeerde oogmedicijnen

Een 7 jarig meisje komt op het spreekuur. Licht kan ze niet verdragen. Moeder vertelt dat het meisje oogproblemen had en door vader naar de kruidendokter was gebracht. Het medicijn was waarschijnlijk te sterk. De huid rondom de ogen is vlekkerig zwart van de littekens en de beide hoornvliezen zijn troebel waarvan het rechter ook gescheurd.

Syndroom van Down

Kinderen met het syndroom van Down komen regelmatig op het spreekuur in Haïti. Men weet niet dat de kinderen dit syndroom hebben. Zet er 10 op een rij en zelfs mijn verpleegkundig personeel ziet geen overeenkomst. Des te beter voor het kind, want hij of zij hoort er gewoon bij. Ja, het kind is iets anders dan andere kinderen, zegt men, maar dit geeft voor familie geen problemen. Prachtig dat dit zo kan.

Geen kinder oppas.

Geen kinderoppas, geen probleem.

Dochter gaat mee naar het werk tot zelfs in de operatiekamer. Dit is miss Phinelia met haar dochtertje. Vader en echtgenoot is in de Dominicaanse Republiek voor werk zoals zoveel Haitianen.

 

Overal bloed

En zo zag ik eruit na de operatie van een vrouw met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vorige week. Moe, maar voldaan.

Projekt Smile Train

Projekt Smile Train.

 

Donderdagochtend vroeg eruit om met de auto naar Port de Paix te gaan. 4 kinderen met een hazelip, met hun ouder (s) en mijn 3 dochters. In de stad hen bij de tap-tap standplaats in de auto gezet om naar Gonaives te gaan en van daaruit naar Cap Haitien. In Cap Haitien worden zij opgewacht door een contactpersoon van Smile Train. Deze 4 kinderen krijgen een heel nieuw leven. Niet meer worden uitgescholden op straat. Hun moeders worden niet meer verantwoordelijk gehouden voor de hazelip. Al met al een fantastisch projekt.

Bijna te laat. (E.U.G.)

Een domineesvrouw komt op het spreekuur met haar man. Buikpijn, 2 maanden zwanger. Echo geeft aan dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gaat. Dus meteen opereren om een levensgevaarlijke situatie te voorkomen. De vrouw weigert. Ik spreek met haar man, hij is immers de baas over de vrouw hier in Haiti, maar helaas, hij nèt niet. Als zijn vrouw nee zegt, dan is het nee. Gevaar van overlijden duidelijk gemaakt, uitgelegd dat zij 2 kinderen achterlaat, nee, ze gaan naar huis en zeggen Bondye konnen (God weet het). Ik zeg dat God soms ook artsen stuurt om mensen beter te maken en het feit dat ze van zo ver hier naartoe zijn gekomen om hulp te zoeken is misschien wel een antwoord op hun gebed, maar nee,  ze gaan naar huis……….en komen 5 dagen later terug. Dus we opereren en bij het openen van de buik zie ik al bloed. Haar linker eierstok is gebarsten, we zien een foetus tussen de weefselresten. Met bloed, zweet, tranen en teamwork hebben we de vrouw kunnen opereren en daarbij een drain achtergelaten in de buikholte. Die produceert nog bloed voor 2 dagen, maar daarna knapt ze op en gaat net voor het weekend weer naar huis. Nù beseffen ze heel goed wat ik hen vorige week had uitgelegd, maar het was bijna te laat.

 

Zelfbediening

Een man van middelbare leeftijd heeft 4 dagen diarree en overgeven. Zijn gezicht is passend bij een patient met uitdrogingsverschijnselen. Holle ogen, ingevallen wangen etc. Ik leg uit dat mijn plan is om hem 1 of 2 liter vocht te geven per infuus en dan mag hij weer naar huis. Geen probleem. Ik leg hem op een bed, geef hem een infuus en ondertussen ga ik door met het spreekuur. Na de tweede zak ben ik nog druk in de kliniek totdat ik iemand "dokter" hoor roepen. Ik begrijp het niet meteen totdat de man van het infuus voor mij staat, grote glimlach, infuuslijn uit de zak getrokken en vol trots vertelt dat hij klaar is. Gelukkig geen aderlating deze keer. 

zwarte teen

Een jonge man met een zwarte gemummificeerde teen. Amputatie was gepland, maar Jacqueline kon de teen er al afdraaien zonder mes. "Mag ik" vroeg ze popelend.  "Van mij mag je" zei ik, terwijl ik wel even de andere kant op moest kijken toen zij de teen eraf draaide. De man ging de volgende dag zonder problemen naar huis.

Met de boot.

Inwoners van het eiland La Tortue (de schildpad) ten noorden van Haïti, komen per boot naar het vaste land om vervolgens met de motor naar de kliniek te komen. Een hele reis voor alleen een consult of operatie. Het water is erg diep. De meeste Haïtianen kunnen niet zwemmen.

Leven in de stad.

En dit plaatje kwamen Jacqueline en ik tegen in de stad Port de Paix. Tussen de woonhuizen leeft dit varken met haar biggen. Lekker in de modder. Geen mens die het opvalt, behalve wij, Hollandse vrouwen in Haïti.

Je eigen weg vinden......

Tijdens het werken en leven in Haïti zoeken we onze eigen manier van omgaan met de situatie die zich voordoet. Zoals Miss Jacqueline die een urine catheter verwisselt bij een oudere man. Dochter Lisa trakteerde diezelfde dag op lollies ter gelegenheid van haar verjaardag. Kijk goed naar de mond van Miss "Jacqui"'.....

 

Ovarium cyste.

Soms doen we dingen die we nog nooit gedaan hebben. Deels omdat de patient hulp nodig heeft en het nergens anders kan krijgen. Deels omdat het een uitdaging is. Deze patient met een grote cyste in haar eierstok was een uitdaging voor ons, maar ik kreeg een beetje spijt toen ik besefte dat ze meer dan 100 kg woog. Meer bloedingskans, meer complicaties, maar toch doorgezet. En het lukte heel goed. Patient is alweer thuis. Wij waren opgelucht.

Een gewone werkdag in het ziekenhuis.

5.30 De werkdag begint. E-mail checken (als er voldoende signaal is om on-line te komen), kleding met de hand wassen van de vorige dag (ook kleren van de dochters), lakens en handdoeken worden vandaag door een Haitiaanse jonge vrouw gewassen.

6.15 Daarna het ontbijt klaarmaken. Het is nog vakantie dus de 3 dochters mogen bepalen wat ze willen eten. Lisa wil wafels, Anne-Rose scrambled eggs en Miriam omelet met ham. Terwijl ik onder de douche sta wordt ik geroepen door de vrouw van de wachter. Er zou een zwangere vrouw zijn met hoge bloeddruk. Terwijl ik naar het ziekenhuis ga, kan ik haar niet vinden. Uiteindelijk blijkt zij rustig  in de wachtkamer te zitten, dus het was helemaal geen spoed. Triage is en blijft moeilijk.

7.00 Operatie patiënten van de vorige dag worden nagekeken en ontslagen. Interne patiënten onderzocht en het beleid eventueel bijgesteld. De TB patiënten verblijven in een aparte ruimte en zij krijgen TB medicijnen. Van een zwangere is de familie nog steeds niet gekomen. Dus ik bel de familie om hen aan te sporen naar Passe Catabois te komen. Voor een signaal voor de telefoon moet je de berg op. In het ziekenhuis is bellen niet mogelijk.

8.00 – 13.30 Dossiers opzoeken en voor nieuwe patiënten dossiers aanmaken. Het zwangerschapsspreekuur heeft vandaag 62 patienten. Daarnaast is er nog een gewoon spreekuur en komen chirurgische patiënten voor opname. Tussendoor abces openen, family planning uitvoeren, zwangeren met komplikaties onderzoeken en eventueel opnemen, een rondleiding geven voor de nieuwe chirurgische patiënten (dààr is de wc, keuken, douches etc), nog even foto’s maken van 2 kinderen met een hazelip die op de lijst staan voor volgende maand in Cap Haitien en proberen het personeel op een tactische manier aan te sporen om niet alleen te zitten, maar ook te werken.

Ondertussen zijn er 3 zwangeren met weeën die regelmatig gecontroleerd moeten worden. Eén van hen is een vrouw uit La Gonave, een heel ander deel van Haiti. Zij komt zonder overdrachtspapieren. Heeft weeën, zou opgenomen zijn voor hoge bloeddruk in een ander ziekenhuis in de maand april, ziet er ziek uit, maar ik heb geen bewijs, alleen haar mondelinge overdracht.

De meeste zwangeren weten niet eens hoelang ze al zwanger zijn, dus hoe weten wij wanneer zij rond de 9 maanden zijn en klaar zijn om te bevallen?  Of sommigen zijn al 5 jaar zwanger alleen het kind komt er nog niet uit. Hoe kun je hen overtuigen dat het niet zo is? Moet ik hen zo wie zo overtuigen? Ja, want het is een machtsmiddel van de vrouw om de man te dwingen met haar te trouwen. Aan de andere kant heeft de man het recht om na 2 jaar kinderloosheid een andere vrouw erbij te nemen om kinderen voor hem te baren. Dus het zwangeren spreekuur is gevarieerd en uitdagend.

Rond 12 uur laat ik mijn dochters bij een klein restaurantje vlakbij het ziekenhuis eten. De muren zijn lakens, maar het eten is goed. Snel de was binnenhalen. De lakens en handdoeken liggen over het ziekenhuis terrein verspreid door de wind. Niet over nadenken.

13.00 Er komt een motor ongeluk binnen. Enorme schaafwonden, maar niet levensbedreigend.  Zwanger spreekuur is nog gaande.

13.30    2 mensen komen voor de kliniek die al dicht is. Ze eisen een consult. Sorry, kliniek is al dicht en we zijn nu alleen open voor spoedgevallen. Het meest personeel is al naar huis. Ik heb de dossiers al geteld en samen met Joanne de medicijnen bijgevuld voor de volgende dag. Alleen spoedgevallen zijn nu welkom.  “Maar, u kunt een bed krijgen en dan bent u morgen de eerste”. Dat valt niet in goede aarde. De mensen worden boos, gaan tegen omstanders slecht over ons praten. Ik zou het hele probleem kunnen uitleggen, dat mensen komen wanneer het hen uitkomt, niet wanneer het ernstig is. Dat we op die manier niet kunnen doorwerken, zoals met het chirurgische programma dat al rond 12 uur had moeten beginnen. Maar, mensen willen dit niet horen, dus ben ik doelwit van slechtsprekerij. Maakt niet uit, we moeten door. Nog 6 operatie’s en 3 bevallingen te gaan.

13.30-17.00  Tijdens een operatie van een hernia duurt het wat langer voordat de spinaal anesthesie werkt. Ik raak aan de praat met de patient. Hij vertelt vol trots dat hij naast zijn vrouw ook nog een vriendin elders heeft en zij zou hem vandaag ook nog op kunnen zoeken tijdens zijn opname. Of zijn vrouw er niet achter komt? Nee, zegt hij, ik heb gezegd dat het een goede vriendin is. Ik overweeg heel even uit te schieten met het mes, maar nee, professioneel blijven. De meeste mannen in dit land hebben meerdere partners, dus waar maak ik me druk om?? De spinaal zit dus doorwerken.

Na het afronden van het operatie schema de operatiekamer vegen en dweilen. Ondertussen ook naar een bevalling. Het kindje dat geboren wordt heeft een slechte start. Beademen en hartmassage, maar uiteindelijk toch weer terug bij moeder.

Beide bevallingen verlopen moeizaam. Voor allebei wordt het een vacuüm extractie. Nog één bevalling te gaan. Het is ondertussen 17 uur en ik heb nog niets gegeten vandaag. Snel een paté en een cola halen met Joanne (een deeg van meel/water/zout  in olie gebakken). Daarna weer door met de bevalling waarvan de familie eist dat we een keizersnede gaan doen.  Nadat ik de voor- en nadelen heb uitgelegd komt men tot de conclusie dat keizersnee nu niet een optie is. Gelukkig, we kunnen weer door. Het is een groot kind, groot hoofd en de schouders blijven hangen. Ik zit onder het vruchtwater en bloed, maar moeder en kind maken het goed.

19.00 Ondertussen nog een paar kleinere trauma’s en mijn dochters roepen om naar huis te gaan. “Ga alvast douchen. Zodra ik thuis kom maak ik iets lekkers voor jullie klaar”. Dus rond half 9 ’s avonds sta ik nog tosti’s te maken voor de meiden. Joanne roept me nog even voor advies bij een spoedpatiëntje. Na een half uur liggen we allemaal moe op bed. Morgen is er weer een dag, als we ’s nachts tenminste niet geroepen worden voor spoedgevallen.

 

 

 

Einde spreekuur

Alleen nog een TB patient en een suikerziekte patient zitten buiten te wachten. Daarna is het drukke spreekuur weer voorbij. Pffff gelukkig. Zo lijken deze mannen er ook over te denken.

zwangerschapskaart

Ja, een hele klus om het in te vullen, maar niet iedereen vindt dat zo. Gewoon naam invullen en datum van afspraak. Verder niets. Geen gegevens. Hoeveelste zwangerschap?Hoeveel maanden zwanger? Welke bloeddruk? En dan komt zo'n vrouw hoogzwanger bij ons met weeën. Tja, een uitdaging.

 

Verband wassen en weer oprollen

Jo-Anne en Manette rollen de gewassen verbanden weer op.Gelukkig hoeven we de handschoenen nog niet uit te wassen en te poederen.

HIV

Elke keer weer word ik overspoeld met emoties als ik een patient vertel dat hij of zij HIV heeft. Als men de diagnose begrijpt, dan stort hun wereld in. Als ze het niet begrijpen dan is er geen motivatie om HIV-medicijnen in te nemen. Van de week kwam ik een man tegen die al jaren in het HIV programma zit in de stad. Zijn vrouw was net bevallen?!?! Ik neem hem apart en praat over HIV en zwangerschap en kinderen. "Nee", zegt hij, "ik heb geen HIV. Ik ga al jaren elke maand naar de stad voor medicijnen voor een bepaalde ziekte maar het is geen HIV". Aaaagggghhhhh, verbaas u niet, verwonder u slechts zei mijn vader. Ik ga het proberen.

Nog meer bloopers

Komt een 18 jarige vrouw met het verzoek om een keizersnede van haar borst te laten doen. Ze bedoelde een operatie om een knobbeltje weg te laten halen.
Een andere jonge vrouw kwam met het verzoek om haar baarmoedermond chirurgisch te laten verwijderen. "Dat ding hoort daar niet" legde ze me uit. Hoe kun je iemand overtuigen dat dat "ding" daar wel hoort?!
Zo ook een oudere vrouw met haar zoon. Ze had nog nooit een huig achter in de keel gezien. Dus die moest er ook bij hem uit. Bij een collega (Haitiaanse) de huig laten zien en uitgelegd dat die er hoort te zitten. Tja, of ze dat wil geloven?
Verbaas U niet, verwonder U slechts

TB behandeling: ervoor en erna.

Deze foto is tijdens de eerste dag van opname gemaakt.

 

Deze foto is na 2 maanden TB behandeling in het ziekenhuis Passe Catabois gemaakt.

Bloopers

Zegt een oudere man op het spreekuur: "Elke keer als ik naar de wc moet komt mijn baarmoeder eruit zakken". Of een andere keer op het spreekuur zegt een man: "ik wil graag een keizersnee want ik wil geen kinderen meer verwekken".

Oeps, even slikken.

In de weken dat er helemaal geen water was in het ziekenhuis, kreeg ik een moeder met haar 1 jarig zoontje op het spreekuur. Het jongetje zou een liesbreuk hebben. Prompt als ik het kind ga onderzoeken plast hij. Moeder vangt de urine handig op in haar hand en probeert het via het raam naar buiten de gooien. Het raam bestaat uit horizontale metalen latten dus men moet goed mikken om iets naar buiten te gooien. Helaas, urine op de stoel, urine op de vensterbank, urine op het raam en........geen water om het schoon te maken. Oeps, even slikken.

Water.........

Na een paar dagen water te hebben..........stopte het weer. Wat is het toch moeilijk om na vooruitgang weer terug te moeten gaan. Wat dat betreft kan ik nog veel leren van de Haïtianen. Maar het werk gaat gewoon door en we komen hier zelfs problemen tegen die we in de beter ontwikkelde wereld ook zien. Zoals dit kind van 3 jaar: meisje of jongen? Ik maakte het dossier en vroeg aan vader hoe het kindje heette. Tja, daar waren ze nog niet helemaal over eens. Rodjina of Rodjino. Ik begreep hem niet totdat ik het kindje naakt zag. Vrouwelijk èn mannelijk geslachtsdeel. Wat moet je kiezen? En wat kun je er aan doen in Haïti? Niets.

Moeder en kinderen

Deze jonge vrouw komt met een 10 maanden oude tweeling en is zelf ook nog 6 maanden zwanger. Haar man is naar de Dominicaanse Republiek gegaan om werk te zoeken en zijn problemen om te leven in Haiti te ontvluchten. De vrouw in kwestie is de dupe. Komt de man terug dan gebeurd het vaak dat hij met AIDS terugkomt.

Twee broertjes.

Deze jongetjes hebben dezelfde vader en dezelfde moeder en toch een groot verschil in kleur. In Haiti is het bijna gewoon dat de vader bij meerdere vrouwen kinderen heeft, dus het is ook heel gewoon om te vragen aan moeder of deze jongens dezelfde vader hebben. Zou ik in Nederland trouwens niet zo snel vragen.

Geen water.

Deze weken heeft Passe Catabois een probleem met de waterleiding. Haitianen zijn gewend aan problemen en zullen niet snel klagen of morren. Dus er wordt niet echt actie ondernomen om het probleem op te lossen. De vrouwen lopen gewoon een heel stuk verder om water te halen, meestal uit de rivier. Na 2 weken niet kunnen kleren wassen, nauwelijks kunnen douchen (laat staan je haren kunnen wassen), minder gaan eten omdat je anders de afwas moet doen zonder water: ik ben geen Haitiaan dus IK KLAAG WEL. Ik ben naar een leider van het gebied gegaan en heb gezegd dat het ziekenhuis niet open kan blijven als er niets aan het waterprobleem wordt gedaan. Ik ben benieuwd…..

voorbehoedsmiddel of speelgoed?

Deze jongen kwam ik vanmiddag op straat tegen, al spelend met een ballon. Toen ik beter keek verbeelde ik me dat het misschien een opgeblazen condoom zou kunnen zijn. Ik vroeg aan een geldwisselaar naast me wat hij ervan vond. Nee, zei hij, of ja, toch wel. De jongen haalde iets uit zijn broekzak. Een nieuw pakje van een condoom..................nog niet opgeblazen.

Brand

Ik zit in een Haitaans "restaurant" te eten. Een gebouw in de buurt blijkt in brand te staan. Na een kwartier hoor ik een sirene. Een brandweer auto met een tank achterop komt langs stormen. 4 jonge mannen zitten achterop. Eerst nog water halen en dan spuiten. Niemand die zich zorgen maakt over het gevaar voor de omliggende gebouwen. Ik heb al bekeken waar ik eruit moet als de boel vlam vat. Via het balkon..........liever niet natuurlijk. Veel mensen staan te kijken, een heel spektakel. Politie zorgt meer voor chaos dan orde. Mensen joelen en hebben plezier. Haïti is zo'n omgekeerde wereld.

Tante Gré

Van de week kwam het verdrietige nieuws dat de zus van mijn moeder plotseling is overleden. Tante Gré was een zeer lieve tante. Ik heb er vele malen mogen logeren vroeger als kind en hier een fijne herinnering aan overgehouden. Ik wens haar familie en vrienden veel sterkte toe.

Tetanus

 

Een jongeman is bij me bekend met de ziekte HIV. Al jaren is hij onder behandeling en gaat trouw elke maand naar een ziekenhuis in La Pointe om zijn controles te doen en HIV-remmers te krijgen. Zijn leven was op de goede weg, totdat een paar weken geleden hij tijdens het werk zijn hand geblesseerd had met een machetti. Geen medische zorg gezocht en toen hij uiteindelijk bij ons terecht kwam, bleek dat hij tetanus had. Vreselijke spierkrampen, enorme pijnen, niets kunnen eten of drinken terwijl je wel honger en dorst hebt. Een gruwelijke manier om dood te gaan. Morfine, midazolam, diazepam, het was niet voldoende. Uiteindelijk met een infuuspomp op stroom (voor ons de eerste keer hier in Haiti) hem continue een slaapmiddel gegeven totdat na 3 verschrikkelijke dagen en nachten (zowel voor familie als wij) hij overleed.

jong en zwanger

Dit meisje van 15 lijkt nog zo jong. Misschien is het wel de jurk met een prinses erop die dit doet lijken. Een kind zwanger van een kind. Ze is nu niet meer op school omdat ze zwanger is. Te jong om moeder te worden, te jong om te stoppen met school. Waarschijnlijk zal haar moeder het kind opvoeden en zij blijft thuis om het huishouden te doen, zoals water halen, eten koken en wassen.

Kleine meisjes worden groot...

Dochter Lisa, 11 jaar, helpt mee in de operatie kamer..........Snoetje, handschoenen. Ze schrijft het operatie verslag terwijl ik het haar dicteer. Alleen nog iets verzinnen voor die bos met haar.

Hoge hakken en cholera

Hèt plaatje dat boekdelen spreekt. Na een ontspannen avondje met muziek en gezelligheid, eindigt de avond in het behandelen van een cholera patiente. Dus hoge hakken, handtas en infuuszakken in hetzelfde plaatje.

Een Haitiaan met grijze ogen

Poolse soldaten die niet wilden vechten maar trouwen met de Haitianen. De familie van deze man heeft grijze kleur ogen. Heel apart, alleen de Haitianen valt het zelf niet op. Ons dus wel.