Leven in de stad.

En dit plaatje kwamen Jacqueline en ik tegen in de stad Port de Paix. Tussen de woonhuizen leeft dit varken met haar biggen. Lekker in de modder. Geen mens die het opvalt, behalve wij, Hollandse vrouwen in Haïti.

Je eigen weg vinden......

Tijdens het werken en leven in Haïti zoeken we onze eigen manier van omgaan met de situatie die zich voordoet. Zoals Miss Jacqueline die een urine catheter verwisselt bij een oudere man. Dochter Lisa trakteerde diezelfde dag op lollies ter gelegenheid van haar verjaardag. Kijk goed naar de mond van Miss "Jacqui"'.....

 

Ovarium cyste.

Soms doen we dingen die we nog nooit gedaan hebben. Deels omdat de patient hulp nodig heeft en het nergens anders kan krijgen. Deels omdat het een uitdaging is. Deze patient met een grote cyste in haar eierstok was een uitdaging voor ons, maar ik kreeg een beetje spijt toen ik besefte dat ze meer dan 100 kg woog. Meer bloedingskans, meer complicaties, maar toch doorgezet. En het lukte heel goed. Patient is alweer thuis. Wij waren opgelucht.

Een gewone werkdag in het ziekenhuis.

5.30 De werkdag begint. E-mail checken (als er voldoende signaal is om on-line te komen), kleding met de hand wassen van de vorige dag (ook kleren van de dochters), lakens en handdoeken worden vandaag door een Haitiaanse jonge vrouw gewassen.

6.15 Daarna het ontbijt klaarmaken. Het is nog vakantie dus de 3 dochters mogen bepalen wat ze willen eten. Lisa wil wafels, Anne-Rose scrambled eggs en Miriam omelet met ham. Terwijl ik onder de douche sta wordt ik geroepen door de vrouw van de wachter. Er zou een zwangere vrouw zijn met hoge bloeddruk. Terwijl ik naar het ziekenhuis ga, kan ik haar niet vinden. Uiteindelijk blijkt zij rustig  in de wachtkamer te zitten, dus het was helemaal geen spoed. Triage is en blijft moeilijk.

7.00 Operatie patiënten van de vorige dag worden nagekeken en ontslagen. Interne patiënten onderzocht en het beleid eventueel bijgesteld. De TB patiënten verblijven in een aparte ruimte en zij krijgen TB medicijnen. Van een zwangere is de familie nog steeds niet gekomen. Dus ik bel de familie om hen aan te sporen naar Passe Catabois te komen. Voor een signaal voor de telefoon moet je de berg op. In het ziekenhuis is bellen niet mogelijk.

8.00 – 13.30 Dossiers opzoeken en voor nieuwe patiënten dossiers aanmaken. Het zwangerschapsspreekuur heeft vandaag 62 patienten. Daarnaast is er nog een gewoon spreekuur en komen chirurgische patiënten voor opname. Tussendoor abces openen, family planning uitvoeren, zwangeren met komplikaties onderzoeken en eventueel opnemen, een rondleiding geven voor de nieuwe chirurgische patiënten (dààr is de wc, keuken, douches etc), nog even foto’s maken van 2 kinderen met een hazelip die op de lijst staan voor volgende maand in Cap Haitien en proberen het personeel op een tactische manier aan te sporen om niet alleen te zitten, maar ook te werken.

Ondertussen zijn er 3 zwangeren met weeën die regelmatig gecontroleerd moeten worden. Eén van hen is een vrouw uit La Gonave, een heel ander deel van Haiti. Zij komt zonder overdrachtspapieren. Heeft weeën, zou opgenomen zijn voor hoge bloeddruk in een ander ziekenhuis in de maand april, ziet er ziek uit, maar ik heb geen bewijs, alleen haar mondelinge overdracht.

De meeste zwangeren weten niet eens hoelang ze al zwanger zijn, dus hoe weten wij wanneer zij rond de 9 maanden zijn en klaar zijn om te bevallen?  Of sommigen zijn al 5 jaar zwanger alleen het kind komt er nog niet uit. Hoe kun je hen overtuigen dat het niet zo is? Moet ik hen zo wie zo overtuigen? Ja, want het is een machtsmiddel van de vrouw om de man te dwingen met haar te trouwen. Aan de andere kant heeft de man het recht om na 2 jaar kinderloosheid een andere vrouw erbij te nemen om kinderen voor hem te baren. Dus het zwangeren spreekuur is gevarieerd en uitdagend.

Rond 12 uur laat ik mijn dochters bij een klein restaurantje vlakbij het ziekenhuis eten. De muren zijn lakens, maar het eten is goed. Snel de was binnenhalen. De lakens en handdoeken liggen over het ziekenhuis terrein verspreid door de wind. Niet over nadenken.

13.00 Er komt een motor ongeluk binnen. Enorme schaafwonden, maar niet levensbedreigend.  Zwanger spreekuur is nog gaande.

13.30    2 mensen komen voor de kliniek die al dicht is. Ze eisen een consult. Sorry, kliniek is al dicht en we zijn nu alleen open voor spoedgevallen. Het meest personeel is al naar huis. Ik heb de dossiers al geteld en samen met Joanne de medicijnen bijgevuld voor de volgende dag. Alleen spoedgevallen zijn nu welkom.  “Maar, u kunt een bed krijgen en dan bent u morgen de eerste”. Dat valt niet in goede aarde. De mensen worden boos, gaan tegen omstanders slecht over ons praten. Ik zou het hele probleem kunnen uitleggen, dat mensen komen wanneer het hen uitkomt, niet wanneer het ernstig is. Dat we op die manier niet kunnen doorwerken, zoals met het chirurgische programma dat al rond 12 uur had moeten beginnen. Maar, mensen willen dit niet horen, dus ben ik doelwit van slechtsprekerij. Maakt niet uit, we moeten door. Nog 6 operatie’s en 3 bevallingen te gaan.

13.30-17.00  Tijdens een operatie van een hernia duurt het wat langer voordat de spinaal anesthesie werkt. Ik raak aan de praat met de patient. Hij vertelt vol trots dat hij naast zijn vrouw ook nog een vriendin elders heeft en zij zou hem vandaag ook nog op kunnen zoeken tijdens zijn opname. Of zijn vrouw er niet achter komt? Nee, zegt hij, ik heb gezegd dat het een goede vriendin is. Ik overweeg heel even uit te schieten met het mes, maar nee, professioneel blijven. De meeste mannen in dit land hebben meerdere partners, dus waar maak ik me druk om?? De spinaal zit dus doorwerken.

Na het afronden van het operatie schema de operatiekamer vegen en dweilen. Ondertussen ook naar een bevalling. Het kindje dat geboren wordt heeft een slechte start. Beademen en hartmassage, maar uiteindelijk toch weer terug bij moeder.

Beide bevallingen verlopen moeizaam. Voor allebei wordt het een vacuüm extractie. Nog één bevalling te gaan. Het is ondertussen 17 uur en ik heb nog niets gegeten vandaag. Snel een paté en een cola halen met Joanne (een deeg van meel/water/zout  in olie gebakken). Daarna weer door met de bevalling waarvan de familie eist dat we een keizersnede gaan doen.  Nadat ik de voor- en nadelen heb uitgelegd komt men tot de conclusie dat keizersnee nu niet een optie is. Gelukkig, we kunnen weer door. Het is een groot kind, groot hoofd en de schouders blijven hangen. Ik zit onder het vruchtwater en bloed, maar moeder en kind maken het goed.

19.00 Ondertussen nog een paar kleinere trauma’s en mijn dochters roepen om naar huis te gaan. “Ga alvast douchen. Zodra ik thuis kom maak ik iets lekkers voor jullie klaar”. Dus rond half 9 ’s avonds sta ik nog tosti’s te maken voor de meiden. Joanne roept me nog even voor advies bij een spoedpatiëntje. Na een half uur liggen we allemaal moe op bed. Morgen is er weer een dag, als we ’s nachts tenminste niet geroepen worden voor spoedgevallen.

 

 

 

Einde spreekuur

Alleen nog een TB patient en een suikerziekte patient zitten buiten te wachten. Daarna is het drukke spreekuur weer voorbij. Pffff gelukkig. Zo lijken deze mannen er ook over te denken.

zwangerschapskaart

Ja, een hele klus om het in te vullen, maar niet iedereen vindt dat zo. Gewoon naam invullen en datum van afspraak. Verder niets. Geen gegevens. Hoeveelste zwangerschap?Hoeveel maanden zwanger? Welke bloeddruk? En dan komt zo'n vrouw hoogzwanger bij ons met weeën. Tja, een uitdaging.

 

Verband wassen en weer oprollen

Jo-Anne en Manette rollen de gewassen verbanden weer op.Gelukkig hoeven we de handschoenen nog niet uit te wassen en te poederen.

HIV

Elke keer weer word ik overspoeld met emoties als ik een patient vertel dat hij of zij HIV heeft. Als men de diagnose begrijpt, dan stort hun wereld in. Als ze het niet begrijpen dan is er geen motivatie om HIV-medicijnen in te nemen. Van de week kwam ik een man tegen die al jaren in het HIV programma zit in de stad. Zijn vrouw was net bevallen?!?! Ik neem hem apart en praat over HIV en zwangerschap en kinderen. "Nee", zegt hij, "ik heb geen HIV. Ik ga al jaren elke maand naar de stad voor medicijnen voor een bepaalde ziekte maar het is geen HIV". Aaaagggghhhhh, verbaas u niet, verwonder u slechts zei mijn vader. Ik ga het proberen.

Nog meer bloopers

Komt een 18 jarige vrouw met het verzoek om een keizersnede van haar borst te laten doen. Ze bedoelde een operatie om een knobbeltje weg te laten halen.
Een andere jonge vrouw kwam met het verzoek om haar baarmoedermond chirurgisch te laten verwijderen. "Dat ding hoort daar niet" legde ze me uit. Hoe kun je iemand overtuigen dat dat "ding" daar wel hoort?!
Zo ook een oudere vrouw met haar zoon. Ze had nog nooit een huig achter in de keel gezien. Dus die moest er ook bij hem uit. Bij een collega (Haitiaanse) de huig laten zien en uitgelegd dat die er hoort te zitten. Tja, of ze dat wil geloven?
Verbaas U niet, verwonder U slechts